قطعنامه در باره سندیکالیسم

۱- سندیکالیسم، گرایش اتحادیه و سندیکا سازی، بويژه در دنياى امروز یک گرایش "طبیعی" و "خودبخودی" کارگران در دفاع از سطح معیشت و زندگی شان نیست. سنديکاليسم آلترناتیو یک گرایش ناسیونال - رفرمیستی و بورژوایی در جنبش کارگری است. براى سندیکالیسم وجود سرمايه دارى بعنوان يک نظام استثمارگر فرض است. گرایشی است که نقدی به بنیادهای نفرت انگیز نظام سرمایه داری، یعنی مالکیت خصوصی بر ابزار تولید و توزیع ثروت اجتماعی، تقسیم طبقاتی و نظام کار مزدی ندارد.
۲- یک ویژگی سندیکالیسم محافظه کاری، بوروکراسی و تلاش برای کنترل رادیکالیسم و عمل مستقیم کارگری است. ویژگی دیگر سندیکالیسم قانونگرایی و تلاش برای محدود کردن مبارزات اقتصادی کارگران در چهارچوب قوانین ارتجاعی سرمایه داری و نظام اسلامی حاکم است. با حاد شدن تخاصمات طبقاتی و گسترش رادیکالیزاسیون اعتراض کارگری٬ این گرایش هر چه بیشتر در مقابل گرایش شورایی و انقلابی کارگری قرار میگیرد.
٣- در کشورهاى پيشرفته سرمايه دارى غربی، عمدتا بعلت قدمت و تاریخ جنبش سندیکایی، ماهیت بورژوایى سندیکالیسم عليه منافع عمومی و پایه ای طبقه کارگر به روشنی عیان شده است. در کشورهائى مانند ايران بدليل اختناق، نبود هر نوع آزادى سياسی و عدم وجود یک سنت پایدار، این ماهیت سندیکا هنوز تجربه نشده است. لذا در نظر گرفتن سندیکا یا اتحادیه صرفا به عنوان ابزار دفاعی کارگران برای بهبود معیشت و شرایط کار طبقه کارگر یک اشتباه است. این تشکلات اساسا آلترناتیو جنبش بورژوایی و یا رکن "کارگری" احزاب و گرایشات بورژوایی در صفوف طبقه کارگر هستند. بعلاوه، باید توجه داشت که بخشهای معینی از بورژوازی در دوران تلاطم انقلابی در جامعه ایران در مقابل تلاش کارگران برای سازماندهی جنبش مجمع عمومی کارگری و ایجاد شوراهای کارگری٬ از سندیکاها در مقابل جنبش عمل مستقیم کارگری دفاع میکنند.
۴- در ایران سندیکالیسم اساسا بازتاب سنت ناسيونال رفرميسم و مشخصا جریانات توده ایستی – اکثریتی و نیروهای اپوزیسیون جنبش ملی – اسلامی است. سندیکا سازی اساسا گرایش و سیاست این خط مشی در جنبش کارگری است. تجربه و عملکرد محدود سندیکالیسم در ایران، چه در دوره اخیر و چه در گذشته، منعکس کننده مختصات پایه ای این جنبش اجتماعی در صفوف جنبش کارگری است.  
۵- طبقه کارگر در ایران فاقد یک سنت قوی سندیکایی و جنبش سندیکالیستی ادامه کار است. در "انقلاب ۵٧"  که طبقه کارگر امکان ابراز وجود سياسى در ابعاد وسيع يافت، گرايش و سنت شورائى و راديکال کارگرى دست بالا داشت. گسترش و تعمیق مبارزات کارگری و رشد گرایش رادیکال – سوسیالیستی و شورایی در صفوف طبقه بسرعت گرایش سندیکایی را حاشیه ای و توان آن را در محدود کردن مبارزات توده های کارگر خنثی خواهد کرد.
از اینرو حزب اتحاد کمونیسم کارگری بر نکات زیر در مبارزه خود برای ایجاد تشکل های توده ای کارگری و در مبارزه علیه خط مشى و افق سندیکالیستى تاکید میکند:
۱- ما، راسا٬ مگر در موارد معین٬ کارگران را به ایجاد سندیکا فرا نمی خوانیم، بلکه بر سازماندهى شورائى و سنت عمل مستقيم کارگرى٬ بر مجمع عمومی و جنبش مجامع عمومی مرتبط با هم تاکيد داريم و براى گسترش آن تلاش ميکنيم.
٢- ما از هر نوع تلاش کارگران برای ایجاد سندیکا (مانند تلاش برای هر نوع تشکل یابی دیگر کارگری) دفاع میکنیم و به آن یاری میرسانیم.
٣- ما در سندیکاهای کارگری مستقل شرکت میکنیم و برای کسب رهبری آن میکوشیم. در درون هر سندیکا گرایش مستقل خود را متحد میکنیم.
٤- ما برای نزدیک کردن هر چه بیشتر اتحادیه ها به یک ساختمان غیر بوروکراتیک و بویژه برای متکی شدن آنها در سطوح مختلف به مجامع عمومی و دخالت مستقيم و مستمر کارگران تلاش میکنیم.
۵- تلاش برای گسترش حیطه نفوذ و عمل جنبش رادیکال سوسیالیستی و شورایی در صفوف طبقه کارگر  و تامین هژمونی این گرایش در جنبش کارگری یک رکن عمومی فعالیت کارگری ماست.

حزب اتحاد کمونیسم کارگری
مصوب پلنوم چهارم به اتفاق آرا
ژانويه ٢٠٠٩ – بهمن ١٣٨٧